عشق بدون مرز

وقتی به جهان هستی با نگاهی نامحدود نگاه می‌کنیم، خالق آن را یگانه مظهر مهرورزی بدون مرز و عشق‌ورزی نامحدود می‌بینیم. ما انسان‌ها مخلوقات خداوندیم. ما به طور طبیعی به کسانی که دوستشان داریم مهر می‌ورزیم، از عده کمی متنفریم و نسبت به اکثر افراد بی‌تفاوتیم، اما خداوند تنها موجودی است که نعماتش را در دنیا حتی از دشمنان خود نیز دریغ نمی‌کند. او که از میان همه صفاتش «رحمان» و «رحیم» را بیش از همه مورد تاکید قرار داده بر مبنای قاعده «لطف عام» انوار لطف و عشق خود را به طور یکسان بر سر همه بندگانش می‌ریزد. داشتم به این موضوع فکر می‌کردم که چقدر خوب است ما انسان‌ها به عنوان بنده و جانشین خداوند در کره زمین سعی کنیم این صفت را تا حدی در دل خود به وجود بیاوریم و با دیده مهر و عشق مطلق به جهان هستی نگاه کنیم. البته منظورم این نیست که به همه آدم‌ها یک جور نگاه داشته باشیم، چنان که در قرآن بارها تاکید شده که خوب و بد یا خیر و شر هرگز نزد خداوند یکسان نیستند، اما حتی خطاکاران را هم غالبا باید با ملایمت متوجه خطای خود کرد و با مهربانی آنان را به «معروف» ترغیب و از «منکر» نهی کرد.

در مواردی که جزیی یا شخصی هستند باید تا آن‌جایی که می‌توانیم از خطاهای افراد بگذریم و قضاوت‌های خود را به تاخیر بیندازیم. به خصوص در جایی که ممکن است اطلاعات جامع و کاملی از موضوعات مورد قضاوت خود نداشته باشیم و خلاصه اینکه بیایید به عنوان مخلوقات برتر خداوند، سفیران عشق الهی در کره زمین باشید و بیایید از همین حالا برای این نقش جدید خود تمرین کنید. همین امروز یک گیاه را نوازش کنید، به یک غریبه مهر بورزید، از خطای یک انسان بگذرید، دست یک پیرزن یا پیرمرد را بگیرید و از خیابان ردش کنید... عشقبازی به همین آسانی است.