اخلاق مناسب

خدا رحمت کند مرحوم مادر خانمم را. ایشان روزنامه‌های قدیمی جوانان را جمع‌آوری کرده بودند. وقتی در زمان حیاتشان می‌رفتم خانه‌شان، گاهی نگاهی به آنها می‌انداختم. اگر اشتباه نکنم یک‌بار داشتم مجله جوانان سال 1350-1345 را می‌خواندم که در آن براي انتخاب بهترين فوتباليست سال، داشتن اخلاق خوب را مهم‌تر از تكنيك و قابليت‌هاي فردي يك بازيكن در نظر داشتند، زنده‌ياد سهراب سپهري هم اظهارنظر كرده بود و مضمون حرف‌هایش این بود که اخلاق و فوتبال دو مقوله جدا هستند. اگر می‌خواهیم اخلاق را یاد بگیریم باید برویم کلاس‌های اخلاق. اما فوتبالیست فقط فوتبال بازی کردن را یاد می‌گیرد. سهراب می‌گفت مثلا اگر جرج بست (فوتبالیست انگلیسی قهار آن زمان كه اخلاق اجتماعي ناپسندي هم داشت)، فوتبال را هم خیلی خوب بازی می‌کند. این طور نیست که بگویند چون این کار را می‌کند پس فوتبالیست خوبی نیست.
کاری به کم و زیاد حرف‌های بالا ندارم. به درست و غلط بودنشان هم. اما با این موافقم که ما نباید چند مقوله را با هم قاطی کنیم و نتیجه بگیریم. مثلا فرض کنید شما یک لوله‌کشی را می‌شناسید که دندان‌هایش را مسواک نمی‌زند اما کارش را به بهترین شکل انجام می‌دهد. آیا وقتی به او نیاز داشته باشید می‌گویید "نه نمی‌خواهد این آدم ماهر بیاید لوله‌ها را تعمیر کند چون مسواک نمی‌زند؟!"
می‌خواهم ببینم چقدر می‌توان فوتبال و اخلاق را با هم قاطی کرد. وقتی فوتبال حرفه‌ای می‌شود و بازیکن در قبال پول، بازی می‌کند، چقدر می‌توانیم روی کلمه اخلاق، مانور بدهیم؟ کلا باید تعریفمان و منظورمان را از بازیکن حرفه‌ای مشخص کنیم. نباید؟